İç içe geçmiş iki romandan oluşan Boğazkesen bir boyutunda Fatih'i, İstanbul'un Fethi'ni; diğer boyutunda ise yazarın romanını yazma sürecini, romanı yazarken kendisini bir yalının odasına kapatmasını, Deniz'e tanışmasını biraz da 12 Eylül'ü anlatıyor.
Paris'te yaşayan, İstanbul'a tatile gelmiş, tatili bittiği halde İstanbul'da yalıda tek başına kalan yazarın tek bir amacı var o da Boğazkesen adını verdiği romanını bitirmek.
Yazar, tarihe alışılagelmiş bir gözle bakmıyor ve öyle anlatmıyor. Romanı okuduğunuzda göreceksiniz yazar Fatih'i ihtiraslı, hırsına yenik düşen ve hatta oğlancı bir padişah şeklinde anlatıyor.
Yer yer destansı, yer yer efsanevi anlatımları olan romanda benim en sevdiğim bölüm seyir katibi Nicolo'nun (içoğlanı ve Müslüman olunca Selim'in) günlüğüne aktardığı kendi izlenimleri ve hisleri oldu. Bazı bölümlerdeki üslup da Amin Maalouf'un Semerkant'ını hatırlattı.
Bayılarak okudum diyemem ama gerek postmodernist özellikler taşıması gerek de sonunun nereye varacağını merak etmem romanı bitirmemi sağladı.
