Ama çocukluk, biz ne yaparsak yapalım yitip gidiyor mu yoksa biz mi yetişkin olabilmek için kendimizi ondan koparıyorduk?
Çocukların okuduklarını okumayacak kadar, oynadıklarını oynamayacak kadar, onlar gibi düşünemeyecek kadar mı büyüyorduk gerçekten? O kadar mı uzaklaşıyorduk kendi çekirdeğimizden?