19. yüzyılda susma zevkine erişecegimiz gerçek bir dünyada özgürleşmek için konuşuyor, yazıyorduk. 20. yüzyıldaysa -tabii edebi sözü düşünerek konuşuyorum- deney yapmak için, artık sadece kelimelerde varolan ve kelimeleri de kasıp kavurmuş olan bir özgürlüğün boyunu ölçmek için yazıyoruz.
Tanrının geri dönülemez biçimde öldüğü ve sağdan soldan gelen bütün vaatlere, sağın solun bütün vaatlerine rağmen artık mutlu olmayacağımizi bildiğimiz dünyada dil bizim tek çaremiz, tek membaımızdır. Anılarımızın çukurunda sözlerimizin her birinin altında, kafamızda dörtnala koşan bu sözlerin bu sözlerin her birinin altında, deli olmanın haşmetli özgürlüğünü gösterir bize. Uygarlığımızda delilik deneyiminin bu kadar keskin olması, edebiyatımızın bir bakıma en uç sınırı olması belki bu yüzdendir.
s. 45
