İşlerini çok önemseyen arkadaşlarım var, o an o iş görülmezse sanki bir yanardağ patlayacak, binlerce insan ölecek gibi panikliyorlar. Düşünmekten kendimi alamıyordum, biri bizden bir iş istemese, yine de işe yarat olduğumuzu hissedebilir miydik?
İlişki iki kişilik bir olay. Yani ortada olan biten her neyse benim dışımda, benden bağımsız gelişmiyor. Muhakkak benim de bu duruma bir katkım var. Ha farkındayım ya da değilim, o başka. O nedenle karşındakinin hangi davranışının sorun yarattığını beyan etmeden evvel, oturup kendi payını düşünmen gerek. Ben ne yaptım ya da yapmadım da, bu durum bu şekilde gelişti, diye soracaksın kendine
Bazen zor gelen bir olay yaşayıp bitince, iyi ki de böyle olmuş diyordum. Sonra farkettim ki, böyle olmasının sebebi bizim böylesi için çabalamış olmamızdı. Yani tesadüfen değildi.Niyetimizde samimi olup birlikte uğraşırsak, pek çok şeyi yoluna koyabilirdik aslında. Geri kalan da, hani derler ya, bırakalım dağınık kalsın!
Evliliği hazır, dayalı döşeli bir ev gibi görüyorsun bazen, içine yerleşip oturacakmışsın gibi. Halbuki evlilik dediğin tuğlalar, çimentolar,camlar, kapılar demek. Tek tek taşıyacaksın, öreceksin, takacaksın, inşa edeceksin