Kaç yıl oldu okuyalı hatırlamıyorum bile. Hatırladığım tek şey (zaten her kitabında kafasına hayran oluyorum ama) "Bunu nasıl düşünmüş?" diye diye, heyacandan ara vermek zorunda kalarak okuduğum ve bittiğinde "Bu gerçek ve tatmin edici bir sondu." diye düşündüğüm. Bazı kitaplar biterken "Güzel başladık, güzel gittik ne son neydi şimdi?" veya "Sonunda batırmamış tamam ama bitsin diye bitirmiş sanki." dedirtir ya, hiç öyle değil. Bir duygudan diğerine ahenkle geçiş yaptıran, olaylar gerçekten yaşanıyormuş da dışarıdan izliyormuşsun hissi verip "Keşke müdahale edebilseydim." dedirten ve bitince tatlı bir tebessümle, her gördüğünüzde bu hissi hatırlayacağınızı bilerek kitaplığınıza yerleştireceğiniz bir kitap.
”Kadına şiddet uygulayan ve onları hor gören erkekler her zaman aciz varlıklardır”
Bir kadın 14yıl boyunca şiddete maruz kalabiliyor mu evet kalabiliyormuş bu kitabı okuyunca doğuda sırf çocuklari için kocaları ne yapsa sesi çıkmayan kadınlar aklıma geldi herşeye rağmen susan bir tarafta çocuklari bir tarafta akıl almaz işkenceler buna elbette
«Bütün hesaplar dengelenebilir...» Rosie artık güvenli bir limana ulaştı. Bahar sabahları gölün yakınındaki, yıllar boyunca hiç değişmeyen, otlar bürümüş bu sessiz açıklıkta SON
Rosie, «Lütfen susun,» dedi. «Moralimi yükseltecek bir şey istersem, göğsümü
dimdik gösterecek bir sutyen alırım.» Ömrü boyunca bir erkeğe buna biraz olsun benzeyen hiçbir söz söylememişti. Üstelik