Aslına bakılırsa bazı insanlar keder ve ıstıraptan hoşlanır, çünkü yaşamlarını anlamlı kılan besin, perişanlık duygusudur. Her türlü acıya dayanırlar, mutluluğa tahammül edemezler.
Çin ülkesi, yaşlılıktan eli ayağı tutmayan bir cadı. Sıfırı tüketmiş, beyni sulanmış ama yine de ayakta kalabilmek için çareyi kendi evlatlarının kanını emmekte buluyor.
Edebiyat üzerine çalışacak insan ruhen aristokrat olmalı. Bizim gibilerin çoğu, ömrü boyunca kıt kanaat yaşar, durum öyledir ama ruhumuz zengindir, Don Kişot'luk bizim içimizdedir.
Başka bir anlatımla, 'kişi' bizde ancak şiiri kadar özgür. Çinli şairin tek varoluş biçimi bu özdeşlik. Buna karşılık Batı'da şiir bireyi hem besliyor hem koruyor.
Marx'ın bize öğrettiği gibi din afyondur. Buna şüphe yok. Yine de insanlar acılarını dindirmek için arada bir ruhlarını afyonlamaya muhtaç olurlar. Et bizi tek başına ayakta tutmaya yetmiyor.
Proleter kültür devrimi
İyidir, iyidir, iyi
Efendi oldu işçi
Zengin köylü, şehirli
Hain, sağcı, gerici
Yoktur gizlenecek yeriniz
Defolun tümünüz, hepiniz