Bu bir intihardı,
Ölene kadar ikisi de fark etmedi.
O gün, Esila Karam kendi gerçeğiyle yüzleştiğinde ve bunu akıl almaz bir acı takip ettiğinde, bir saksının içinde günbegün ölen bir çiçeğe benzemeye başlamıştı.
Su yoktu,
Güneş yoktu.
Ölüyordu, duyan yoktu.
Elinde bir bıçak tutuyordu, gören yoktu. Zihnindeki hastalığı herkesten saklayabileceğine inanarak elindeki bıçakla Asrın’a koşmaya devam etti ama ne Asrın o bıçağı görecek kadar normaldi ne de Esila bıçağı tuttuğunu farkında olacak kadar sağlıklıydı.
Sırlar ortalığa saçıldığında,
Kıyamet koptuğunda,
Ve o bıçak, beklenen kanı sızdırdığında,
Adına ayrılık verdikleri bir ölüm yaşandı.
Oturdu, tüm bulutlar buna ağladı.
“Uslanmaz bir şekilde
acı verici olan hatıralarım,
bir tek senin koynunda
kayba uğruyor, sevgilim.
Ve biliyorum ki artık
kanatlara ihtiyacım yok, çünkü uçmak istemiyorum, beni uçurmanı istiyorum; kanatlarınla.”
