İnsanın ilkçağı olan çocukluğun, bütün zamanların en mutlusu, en hoşu olduğu doğru değil midir? Çocukları severler, öperler, kucak- larlar, okşarlar, onlara bakarlar, bir düşman bile onlara yardım etmekten kendini alıkoyamaz. Niçin? Çünkü daha doğum anında, doğa, bu sağduyulu ana, onların çevresine bir delilik havası yayar, bu hava, çocukları büyütenleri büyüler, zahmetlerinin karşılığını verir, ve bu küçük yaratıklara gereksinim duydukları iyilikseverliği ve koruyuculuğu sağlar.
“Savaş söz konusu oldu mu hiçbir masraftan ve zahmetten kaçınmazlar, hiçbir sakınca önemli değildir onlar için; ister hukuk, din, isterse barış çiğnensin, hatta insanlık batsın, umurlarında olmaz”
Baksanıza bir etrafınıza, nice biçare umutla mum yakar Tanrı anası bakire Azize Meryem'e, hem de hiç anlamı olmadığı halde güpegündüz. Acaba bu mum yakanların kaçı o anneye öykünerek dünyevi mal ve hazlardan elini eteğini çekip günlerini öte dünyadaki yaşam tarzına uygun biçimde ibadetlerle geçiriyor?
Rica ederim, söyleyiniz, insan kendinden nefret ederse, birini sevebilir mi? Kendi kalbi ile barışık olmazsa başkalarıyla iyi geçinebilir mi? Kendi varlığından canı sıkkın ve yorgun ise topluluğa hoşluk getirebilir mi?