Bir taraftan hikâyeler, diğer taraftan bir tasavvuf kitabı. Yazara göre tasavvuf, kendine bir kader inşa etmek isteyenler için bir bilgelik öğretisidir. Kitabın hikâye kısmı ise tasavvuftan aldığı yedi hikâyeyi konu almasına dayanıyor. Fuzûlî’nin Leyla ile Mecnun’u üzerinden “Aşk”ı, Yunus Emre ile saflaşmış “Sevgi”yi, Şeyh Bedreddin ile “Adalet”i, Rind ile Zahit hikâyesiyle “Özgürlük”ü, Nesimi ile “Karakter” inşa etmeyi, Mevlânâ ile “Cesaret”i ve Mantık-ut Tayr ile “Merak”ı anlatıyor. Hikâyeler ve bağlamları yerinde fakat dil için aynısını söyleyemeyeceğim. Samimi bir dili var, yazar sanki bir sohbetteymiş gibi yazmış. Hatta sözlü bir sohbette yapılabilecek, "sesli düşünme"yi andıran satırlar var. Bir okur olarak pek de hoşlanmadığım bir tarz bu. Yazı, söz değildir. Bu yüzden sözlü anlatımdaki bazı uygulamaları ister istemez tercih etmemek gerekir diye düşünüyorum. Bazı yerlerde bu sohbet dili öyle ağırlaşıyor ki, yazar söylemek istediğini tam ifade edemiyor ya da çelişkiye düşüyor gibi geldi. Daha çok, bilimsel kitaplar okuyan biri olarak, kitabın bu sohbet diline uyum sağlayamamış da olabilirim. Bunun dışında, aslında bildiğimi sandığım hikâyelerdeki ayrıntıları öğrenme imkânı da buldum. Leyla ile Mecnun ve Nesimi hikâyelerini bu anlamda sayabilirim.
