Doğduğum yüzyıla veda, Murathan Mungan'ın 1999 yılında bir defaya mahsus 10 bin adet baskısı yapılan, 13 şiir kitabından seçme şiirlerin yer aldığı kitaptır. Yazarın normalde düşüncesi: "baskısı tekrarlamayacak, özel bir kitap olarak tasarlanmış, çıktığı yıl da öyle duyurmuştum" şeklindedir ancak gelen taleplerden ve artık kendi şiirleri ile ilgili olarak da derleme yapmayı kendine hak olarak gördüğü için 12 yıl sonra, yani 2011'de, kitabın ilk halini büyük ölçüde koruyarak yayımlamış.
Genel olarak kitaptaki şiirlerini değerlendirecek olursam bende iki his uyandırdı. İlki nazımdan ziyade nesire yakın bir şiir tarzı olduğu hissi; ikincisi de şiirlerinin, en azından benim için, fazla uzun olduğu hissi. Bir örnek vereyim: "Rüzgâr Kâhini" şiiri tam 20 sayfa. Ve bunun gibi uzun çok fazla şiir var. Uzunluk bir kusur değil, biliyorum ancak bu şiirleri okurken Jung'un serbest çağrışımı tekniği şiirde kullanılmış gibi hissettim. Şiirlerin dağınık olması hissini kitap boyunca içimden atamadım. 240-260'larda Mina Urgan'ın kötü kitaplar için sözünü hatırlayıp kitabı bırakmayı düşündüm ancak yarıyı geçtiğim ve günümüze yaklaştıkça sevebileceğim şiirler bulma umuduyla pes etmeyip okumaya devam ettim. Pes etsem de olurmuş:) Velhasıl benim gibi şiir okuma deneyiminiz pek yoksa bu kitap şiire başlamak için yanlış bir tercih olur.
Keyifli okumalar dilerim...
