Bir yara izi kalmalı. Herkes gördüğünü suçlamalı. Yoksa ne önemi kalır hatırlamanın. Dikenleri kendine batan kaktüslere benzemek için iyi bir gün oysa. Yalanlar çağırdım olmadı. Gelmediler. Hayallerim suya atlayıp uzaklaşıyor. Gerçek benim, terkedilip unutulan… Eksildim mi birilerinden? Aradılar mı? Unutulan bir sokak adı gibi miyim? Kulağımda bir ses var, bir ezgi... Anlamadığım dilde söylenen sözleri dinlemek istiyorum. Gözlerimde tek tek lambalar sönüyor. Unutma bul beni, anladığım sadece bu cümle. Yalvaran gözlerini kapatıp kayboluyor. Kim bu kar birikintisi? Hiç erimeyen bu yüz? Kimi anlar gün ışıdığında bu görüntüyle merhaba demek istiyorum yaşama. Her yanılgı gibi yok oluyor.
“Küçük bir oğlan çocuğuna benzediniz. Yeter bence.”
“Ben unutmadan yetmez.”
