“Ben bir atom, bir daha geri gelmeyecek bir zaman kadar süren geçici bir gölgeyim; nereye baksam beni saran sonsuzluklardan başka bir şey görmüyorum. Bildiğim tek şey yakında öleceğimdir; fakat benim en bilgisiz olduğum şey de kaçınılmaz olan bu ölümün kendisidir.
…
Hepsi ölüme mahkum edilmiş, zincire vurulmuş birçok insan hayal edin. İçlerinden bazıları her gün diğerlerinin gözleri önünde boğazlanmakta ve kalanlar da yarın aynı durumun kendi başlarına geleceğini bile bile umutsuzluk ve acı içinde sıra beklemektedirler. İnsanların durumunun resmi budur.”
“Sesin aşırılığı kulağı incitir; fazla ışık göz kamaştırır; aşırı uzaklık ile aşırı yakınlık görmeye engel olur; konuşmanın çok uzun veya çok kısa oluşu anlamayı zorlaştırır; aşırı hakikat bizi şaşırtır… İlk ilkelerin apaçıklığı yetilerimizin sınırını aşar; aşırı eğlence rahatsız eder. Müzikte seslerin aşırı ahengi hoşumuza gitmez. İyiliğin fazlası incitir.”
İnsan vardığı hiçlikten o kadar muzdariptir ki ’zevk ve eğlence ' içinde avunmak ister. Zevk ve sefaya dalar veya çalışır. Bütün bunlar kendi benliğiyle baş başa kalmamak ve kaçmak içindir.
Demekki bütün insanlık haysiyetimiz düşüncededir. Kendimizi düşünceyle yükseltmeliyiz, asla dolduramayacağımız zaman ve mekanla değil. İyi ve uygun bir şekilde düşünmeye çalışalım; ahlak ilkesi işte budur.