Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları
Kemal YalçınEmanet Çeyiz Mübadele İnsanları Gönderileri
Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları kitaplarını, Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları sözleri ve alıntılarını, Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları yazarlarını, Emanet Çeyiz Mübadele İnsanları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
1919 a kadar böyle geçti. Biraz kendimizi toparladık. Bu sefer, Yunanistan ordusu İzmir'e çıktı. Türkiye ile savaş başladı. Huzurumuz gene kaçtı. Dağlarda eşkiyalar çıktı yeniden. Köylere geliyorlardı ara sıra. Ama öyle ev yakma, insan öldürme yoktu.
Ege Denizi bir adımlık yerdir. Ünlesen duyulur karşı yakada! Ama nasıl da ayrı düşürülmüş, nasıl hasret bırakılmış, nasıl koparılmış insanlar doğduğu topraklardan.
Eve gelince, "Anne şu sandığını aç da, Minoğlu'nun kızlarının çeyizle rinden ne kaldı bir bakalım" dedim.
Sandığı açtı, bir yeşil kadife torba getirdi. Babam, annem ve ben üçü- müzdük. Kadife torbayı babam açtı. İçindekileri bir bir çıkarıp ortaya koydu. Çoğunun adlarını bilmiyordum. Kimini annem, kimini babam söyledi:
4 dokuma ipek havlu
2 kuşak (güve yemiş)
2 döşek çarşafı (erimiş, parçalanmış)
1 yataklık örtüsü (lekelenmiş, güve yemiş)
4 işlemeli yorgan çarşafı
5 karanfilli para kesesi
5 menevşeli para kesesi
1 el dokuması ipekten güvüllü göynek (erimiş)
2 işlemeli sofra peşkiri
1 işlemeli sofra altı
2 fıta peştemal Tığ oyaları:
- sümbül oya - menevşeli - selvili - karanfilli - taçlı - papatyalı - güpeli - örümcekli
2 işlemeli ipek mendil
6 Buldan işi, aşmalı çember
2 Buldan işi, sırma işlemeli örtü Erimiş, güvelenmiş, lekelenmiş olanları bir tarafa; sağlamları bir tarafa ayırdık.
Dedem benim, hem yılanı öldürmesini, hem de "Yılanı tüyünce sıvazlayacaksın!" diye sevmesini öğreten dedem...
Dedem benim, "Bir aylık oruç neyine yetmiyor? Atsın topunu alsın orucunu!" diyen dedem...
Dedem benim, işgalcilere karşı savaşan, ama Minoğlu'nun kılına do kunmayan; kızlarının çeyizlerini 70 yıl saklatan dedem...
Dedem benim, "Zaman sana uymaz, sen zamana uyacaksın!" diyen Kemal Dedem benim...
Dedem benim, İstanbul'da Süleymaniye Medresesi'nde okurken, oku lu bırakıp yedek subay olarak Çanakkale Savaşı'na katılan dedem...
Dedem benim, Yunan işgalcilerine karşı Demirci Mehmet Efe'nin kıza nı olarak, ilk kurşun atanlardan biri olan dedem...
Dedem benim, İnönü'de, Sakarya'da, Afyon'da cepheden cepheye ko şan; vurulan ama ölmeyen, İsmet Paşa'nın emir erlerinden, Triko- pis'in esir alındığını gören dedem...
Dedem benim, açlığı da tokluğu da, gölgeyi de güneşi de, suyu da su suzluğu da bilen dedem...
Giden Rumlar Türkçe bilirdi. Gelen Türkler sadece Rumca biliyordu.
Ekmek su diyen yoktu içlerinde. Ev yok, bark yok. Rum mahallesi pa- luçka edilmişti. Ev diye verilen dört duvardı sadece.
İşte böyle oğlum! Dedim ya, mal sahibinin yanında kıymetlidir. Mal sahibine, sahibi de mala bakar. Hazır malın pek değeri olmaz!...
Rumlar gitti, ulu ağaçlar gitti, örenler gitti, yılanlar gitti... Bir vakit tarla sıçanları kapladı her yeri... Leylekler gitti, gökçe karga gelmez oldu kaç zamandır. Demirağaçlar bir yıl içinde kuruyup yok oldu!
Buynuz ağaçları gitti... Şimdi de şeftaliler, ayvalar, kirazlar gidiyor ya vaş yavaş. Pınarları da kuruttuk sonunda!
Böyle böyle o dilbarım kavakları, demirağaçları, sakızları, ceviz ağaç larını kese kese yok ettiler...
Hele o ceviz ağaçları! Rumların bahçelerindeki ceviz ağaçları! Kütük- çü diye bir adam satın aldı. Bir tane ulu ceviz ağacı koymadan kesti, biçti! Duyduk ki, hepsini Kanada'daki bir silah fabrikasına satmış. O güzelim ceviz ağaçları tüfeklere dipçik olmuş!
Anamın teri kafire ve fesleğen kokardı çocukluğumda. Ben bunun için çok severim kafireyi, fesleğeni. Almanya'da kafire yoktu! Olanlar da anam gibi kokmuyordu!
Mektup, kavanoz, torba içinde kafire, fesleğen, yedi veren gülü gön derirlerdi... Ama, kavanoz içindeki kafire bahçemizdeki karakirazın dibindeki gibi kokmadı hiçbir zaman...
Minoğlu'nun kızlarını aramaya gitmiştim. Karşıma hiç duymadığım, görmediğim, bilmediğim olaylar, insan manzaraları; insanın iliklerine işleyen, ölümüne bir yurt özlemi çıktı.