Takvimler yine savaşı gösterirken, insanlar yine kendilerine ait olmayan ülkülerle dolup taşarak süngülerin gerisinde cephelere akın ediyordu. Herkesten biraz daha üstün olduğuna inanan bunakların tutuştuğu kavgada, ezilen çimenlerdiler oysa sadece.
Eh işte bazen çimenlerden biri kendi kaderini kendi tayin etmeye karar verebiliyor. Almanlar için savaşması adına savaşa yollanırken, trenden atlayarak kaçan ana karakterimiz gibi. Ve yazarın uygun gördüğü tesadüfler üzerine, o atladıktan sonra tren bombalanıyor ve bu sayede kimse onu asker kaçağı olarak aramaya kalkışmıyor.
Küçük bir Fransız köyünde savaşın çizdiği kompozisyonu, kedi gibi miskin ve dokuz canından birini feda etmiş bir ölünün gözlerinden sayfalara aktarıyor yazarımız. Doğrusunu söylemek gerekirse çizimleri gayet harikulade olmasına karşın hikaye anlatımı bir o kadar cansız. Ne insanların ruhuna ortak olabildim, ne köyün ambiansına kapılıp gidebildim. Savaşın gölgesinde bir çok portre var lakin, kendi cenazesini izleyen bir başkahramanı anlatıcı seçtiğinden belki de, tüm hikaye gaipten gelen sesler gibi. Ve senaryo ilerlesin diye biraz zorlama tesadüfler ve okuru sarsmak için zoraki bir trajedi ile gelen son.
