Evlerimiz Poyraza Bakar
Ethem BaranEvlerimiz Poyraza Bakar Gönderileri
Evlerimiz Poyraza Bakar kitaplarını, Evlerimiz Poyraza Bakar sözleri ve alıntılarını, Evlerimiz Poyraza Bakar yazarlarını, Evlerimiz Poyraza Bakar yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Avuçlarından uykulu yollar, ölü köyler, susuz ağaçlar, kıraç gökyüzü, güneşten solmuş yol lokantaları geçerdi. Sabaha karşı bastıran uykular da hâlâ avuçlarında sürdürürdü o doyumsuz uykularını.
Koca deniz gözlerine doluyordu.
Denizi ezberlemeye çalışırken kaderini gözlerinden okumak mümkündü. Kaderi oradan bize bakıyordu çünkü. Hayatı, onun gözlerinde gördüklerimize benziyordu.
Balıkçı barınağına gidiyor, bir ışık alıp geliyordu adam. Denize ilk düşen gün ışığıydı bu.
Sonra ilk uyanan dalgayı.
Her gittiğinde bir renk alıp geliyordu. Bir martı kanadını, denizde yatan sabah pusunu, ufuk çizgisinin ötesinde kalan açık denizlerin koyu derinliğini, dinmeyen bir rüzgârı...
Batan bir güneşin hüzünlü yorgunluğunu da alıp geliyordu sonraki gidişlerinde.
Giderken de demir parmaklıklardan kalan sancıları, gece üşümelerini, bunu niye yaptımlarını, şunu neden yapmadımlarını, ne olacak bundan sonralarını, öfkelerini, pişmanlıklarını, kendinde sevmediği ne varsa, belki de içinin yarıdan fazlasını götürüp denize atıyordu.
Sayfa 38
Biriktiriyordu gördüğü, duyduğu, düşlediği her şeyi. Sonra unutacaktı bütün bildiklerini. Sonra çalıp söylerken yeniden öğrenecekti hepsini bir bir.
Bazen sığınacak dal arayan yaralı bir kuş oluyormuş sazın sesi, bazen de doruklarda süzülen bir kartal kanadı.
Uykuya benzer bir ağırlıktı bu. İçinde karmaşık rüyaların uğuldadığı yorucu bir uyku. Sertleşmiş toprak zemini yalandan örten ince kilimin üzerine serilmiş yer yatağına uzanıp da pencereden vuran, içi uzaklardan, çok uzaklardan toplanmış ince ince yollarla dolu ay ışığının ortaya çıkardığı tavandaki kırmaların, çatlak tahtaların yüzünde, içinde mavi beyaz bir deniz uyuyan şehri görürdü. Şehrin o denizin içinde yüzdüğünü, sanki birçok filmde rol almış gibi gezinen gemilerin bu yüzüşe yardımcı olduklarınıda görürdü.
Onun gidişi, yıllar yıllar sonra da tekrarlanacak başka gidişlerin başlangıcı değildir aslında. Bu böyle olduğu için, böyle olması gerektiği, böyle anlatıldığı ve böyle anlatılacağı içindir.
Başka başka hikâyelerde yeniden yaşanacaktı bu hikâye. Başkalarının hikâyelerine karışacak, kendini tekrarlayacak, başkalaşacaktı. Kendini tekrar ettikçe yeni baştan başlayacaktı.
Bir insanı gördüğümüz yer, onun, gideceğim deyip de geldiği yer değil midir? Durduğu yerde duran insan gitmeyi düşünüyorsa zaten orada değildir, onu göremezsiniz.
...
İnsanları kâh neşelendirir kâh kederlendirirken, onun bir rüyanın içinde yaşamanın insanı iyileştirici gücünü keşfettiğini biliyor muydu acaba?