Acının sonu olmadığını hepimiz biliyoruz. Hayatın bir çilesi bu, acıyı, hepimiz kendi özümüzde taşıyoruz. Bütün sağduyumuza, bütün sağlam kafalarımıza rağmen zavallı yüreklerimiz kan ağlamaya devam edecek, umutsuz, acılı vakitlerinde yürek sancılarını sürdürecek.Belki de mutluluğun zorunlu şartıdır bu,gül dikensiz olur mu?