“Dünyayı bir sahne gibi düşünelim. Herkesin kendi dilinden yaşadığı kusursuz bir öyküsü var. Bir insanla yakınlığımız, yaşadıklarımızın derinliği kadar onun oyununu, öyküsünü görebiliriz. Bazılarını çok, bazılarını daha az.”
Bu kitapta da anlamamız, görmemiz gereken, bu çocukların yaşadıkları. Hepsinin hayalleri, umutları, yapmak istedikleri eylemler var. Kimisinin engeli köyü, kimisinin ailesi, kimisinin töre, kimisinin yoksulluk, kimisinin de başlı başına coğrafyası. Cezaevinden dönme demir parmaklıkları olan bir okulda, ailelerinin her an onları okuldan alıp evlendireceği korkusuyla eğitim öğretim gören yüzlerce kız çocukları, “Keşke ablalarım erkek olsaydı, o zaman ailem okula gönderirdi.” diyen erkek çocukları var bu kitapta.
Yine de her şeye rağmen bu çocukların umutları var.
