“İnsanlar yaşamak isterler çocuğum. Kendilerinden ziyade sevdiklerinin yaşamasını isterler... Fakat doğmak gibi ölmek de var dünyada. Gelen muhakkak ki günün birinde gidecek.”
- Anneciğim! dedi, Cennet bu kadar güzel midir acaba?
Gözbebekleri heyecanla büyümüş, yanakları kızarmıştı. Annesi:
- Vatanımız Cennet kadar güzel! dedi.
Belki Cennet bu Vatan Toprağı idi. Üstünde yaşamak, sonra toprağında sonsuz uykuya dalmak..
Keşke insanların da ağaçlar gibi sağlam kökleri olsaydı. Sonra bu düşüncesini beğenmedi. Ağaçlarda kırılıyor, bazen kökleri meydana çıkararak devriliyorlardı. Onların da zayıfları, kuvvetlileri vardı demek. "Marifet dayanıklı olabilmekte..."