Içimde şarkılar vardı. Bir sürü yaprak hışırtısıyla, geceleri bahçelere yağan yağmurun yapraklarda çıkardığı hışırtılarla dolu, sessizliklerle yüklü şarkılar. İçimde o vardı. Solgun bir yüz denize karşı dalgalanıyordu.
Beni içten içe çok sevdiğini sanıyorum. Onun için de -belki- çekici yanları olan bir ilişkiydi ilişkimiz. Ben de bütün bütüne aşığım ona. Onu bırakıyorum ama sonra yakın ya da uzak bir gün onsuz yapamayacağımı anlarsam nerede bulabileceğim onu? Acıyla kıvranacağım. Her şeyimi yitirmiş gibi olacağım. Aşkın içindeyim çünkü. Çıkılamaz aşkın içinde. Bilinçli yaşamı aşar o. Bilmiyor muyum bunu?