İp kendini suçluyor ne zaman bir ağıt duysa
çelik paslanıyor, ışık buruşuyor kana değince.
Büyüdükçe ufalanıyor kent, korku buharlaşıyor
ayaklanan sevgililer daha bir çağıltılı ayışığında
bütün çağrılar kırışık.
Bir göç destanı: İnsandan gidiliyor.
Bu karartıyor toprağı
bir duvar gibi örülüyor ve yıkılıyorsun.
Anlamak isterken oyuncağını kıran çocuk
yüzünde kar başlangıcı.