Göz göze geldiklerinde, Tamani’yi bir kere bile görmeden geçirdiği aylar; sonsuzluk gibi değil, bir an gibi gelmişti. Geçen kış, öfkeli bir anında ona çekip gitmesini söylemişti ve Tamani de gitmişti. Nereye gittiğini, ne kadar süre uzaklaşacağını ya da onu bir daha görüp göremeyeceğini bilmiyordu. Neredeyse bir yıl geçtikten sonra, onu düşündüğünde göğsüne saplanan sızıya da alışmaya başlamıştı.