Şu an kimim, neyim bilmiyorum. Dünüm, bugünüm koskoca bir Hiç’ten ibaret. Yarını bilmiyorum, lakin bir hiç olduğu muhakkak… İyi bildiğim bir bedenim var, “Kimliği doğru mu?” onu da bilmiyorum. Sorun değil, vakti geldiğinde çekip gitmeyecek mi zaten, varsın hiç olsun o da… Eskiden olsa bunalıma girer, intiharı düşünürdüm. Yunus’u tanıyınca öğrendim ki, "Ten fanidir, can ölmez!"
Ölümsüzlüğe giden can olduktan sonra cismin ne önemi var? Hiç olsun o da… Yunus deryasına dalmışım, aşkı tanıyıp ıslanmışım bir kere; benliği unutursam ne çıkar? "Dünya benim rızkımdır, halkı benim halkımdır" diyen şairler kocasına selam olsun! O bana Tanrı’nın; bir dinin değil, bütün insanlığın, her şeyin ve herkesin Tanrısı olduğunu anlattı ve ona koşmama vesile oldu. Aşk tanrıdan akseden ışıkmış meğer yolumu aydınlattı, yüreğimi ısıttı. Oduyla yandım, narında köz oldum. Öfkem aşkın külünde kül oldu ancak. Nefreti sildim, hoşgörüyü öğrendim. Maziyi örtseler de, kimliğimi silseler de affettim.
Bu romanı, teyzem zannettiğim anneme, annem bildiğim teyzeme, babam bildiğim adama ve Bay Hiç’e armağan ediyorum ve tabii kendimi sevgisinde bulduğum aşk elçisi Yunus’a…
