Sözler ve Alıntılar
İnsanoğlu güzel şeye düşmandı.
... aşk yaşamanın tam şeklidir.
Erenler, yanlış kapı çalıyorsun.
Sen geldin, işler değişti. Şimdi bir canlı gözlük ve hayat tecrübem var. Evvela seninle bir insana dikkat ettim. İnsanın ufku insandır. İnsan kainatın kilididir. Ben sende, evvela insanı gördüm. Yavaş yavaş onu tanıdım. Tekrar senden dışarıya doğru açıldım. Satıhta kalanların hepsi içime mal oldu. Şimdi içimde sırdan, güzellikten, şefkatten -Mümtaz ilk defa sevgilisine bu kelimeyi kullanıyordu- bir hazine, bir dip var. Seninle büyük insanlığa açıldım. Hayatı anlıyorum diyemezsem bile anlayabilecek haldeyim. Hiç olmazsa bunu sanıyorum. Bir takım büyük hakikatlerin eşiğindeyim. Bu seninle oldu.
Niçin ruhi hayatımızın büyük bir kısmını bu hasret yapar? Bir katresi olarak yaratıldığımız ummanı mı arıyoruz? Maddenin sükûnunun peşinde miyiz? Yoksa zamanın çocuğu, onun potasında pişmiş bir terkip ve onun mazlumu olduğumuz için geçen ve kay- bolan tarafımıza mı ağlıyoruz? Hakikaten bir kemalin arkasından mı gidiyoruz? Yoksa zalim zaman nizamından mı şikâyet ediyoruz?
Hiçbir düşünceye kendi malım gibi bakmıyordum. Eşya ile, hayatla ufak tefek temaslarım oluyordu. Fakat hep satıhta. Hiçbir şeyi kendimde derinleştiremiyordum. Sürünün içinde bir rakamdım ve öyle kalacaktım. O halde de bir şeyler yapabilirdim. Tramvay altında ezilecek bir çocuğu kurtarabilir, ne bileyim bir yangını önleyebilir, beş on kitap yazar, seyahat eder, hülasa herkes gibi yaşayabilirdim. Fakat hep dışarıdan olurdu bunlar. Benim kendi tecrübem olmazdı.
Sen farkında değilsin, ruh açlığı içindesin.