Tolstoy dan içinde altı öykü barındıran, harika bir kitap okudum diyebilirim.
.
Tanrı tarafından kovulmuş bir meleğin, insanda ne var? İnsana ne verilmemiştir? İnsan neyle yaşar sorularının cevabı aramasıyla geçen altı yıl. Cevabın bulunduğunu belirten üç gülümseme. İnsan ne yaparsa, ne yaşarsa hepsinde sevgi olduğunu, sevginin eksik olması halinde insanında eksik olduğunu anlar.
.
Kıvılcımı söndürmeyen ateşi zaptedemez. Ne güzel bir söz. Bazen ufacık, önemsiz gördüğümüz ya da büyük önem addettiğimiz şeylerin, ilerde büyük sorunlar doğuracağını ön göremememiz gibi. Bu bir yumurta bile olabilir.
.
Allah inancı ile yapılan işte Allah'ın o kula yardım ettiğini ve doğru yolda tuttuğunu unutmayınız. Ufacık bir üfleme ile sönen bir mum gibiyse kalbiniz vay halinize, yanan içinizdeki Allah aşkı ise onu hiçbir fırtına söndüremez.
.
Doymaz bir göz bitmek tükenmek bilmeyen mal mülk sevdası bazen bizi biz olmaktan uzaklaştırır. Okadar uzaklaşırız ki biz bile göremeyiz artık kendimizi.
.
Tolstoy yaşama sebebimizi sorgulatan öykülerinde kin, nefret, açgözlülük, aşırı hırstan uzak durma öğüdü verirken. Yaşamımızın her anında bizi biz yapan tek şeyin ne olduğunu da söylüyor.
O da...
Sevgi.
Sevgi.
Sevgidir. Diyor.
