Hayat böyledir. Önce, yıllarca diker zenginleşiriz ama yıllar geçer ve zaman yaptıklarımızı bozar, dikilen ağaçları kökünden söker. Dostların gölgeleri bir bir geri çekilir…
Ne kadar mütevazı olursa olsun,ancak hayatta oynadığımız rolün farkına vardığımızda mutlu olabiliriz.O zaman huzur içinde yaşayıp,huzur içinde ölebiliriz,zira yalnızca bu hem hayata hem de ölüme bir anlam katar.
Onlara eğitim veriliyor ama kültür verilmiyor. Kültürün belirli kalıpları,belirli formülleri ezberlemek olduğunu sananlar,kültür üzerinde ne kadar az fikre sahiptirler…
Hiç kimse başkalarıyla ortak ve çıkarsız bir ideali paylaşmadıkça rahat bir nefes alamaz. Hayat bize sevginin birbirimize bakmak değil beraber aynı yöne bakmak olduğunu öğretti.