Ölən dünyam
(Spoiler)
"Ölən dünyam" romanı çox dəqiq tapılmış və böyük ustalıqla qələmə alınmış simvolik bir sonluqla bitir. Əsərin qəhrəmanlarından biri, obasından didərgin düşmüş Həsən ağa uzun illərin ayrılığından sonra dönüb yurduna qayıdır, çinar ağacının altında oturub kürəyini onun gövdəsinə söykəyir və gözlarini yumub bir zamanlar öz əli ilə əkdiyi bu əzəmətli ağacın rişələri ilə əbədi olaraq doğma torpağına qovuşur. Çox təsirli səhnədir, amma burda bir təskinlik işartısı, bir ümid rüşeymi var, torpağa qovuşmaq əbədiyyata qovuşmaqdir. Torpağsa əbədidir. Ən güclü tufanlar, qasırğalar belə toz-tozanaq qaldırsa da, torpağın üstüdəkiləri uçurub dağıtsa da torpaq yerində qalır. Kanardan gətirilmiş zorakı inqilablar da elədir-saysiz-hesabsiz insan ölümü , müsibətlər , faciəlar hesabına cəmiyyətdə xırda-para nələri isə dəyişə bilsə də, xalq mənəviyyatını, xalq ruhunu tamam hv edə bilmir. Be olmasaydı, adət-ənənələrimiz, dilimiz, basqa milli dəyərlərimiz bu günə kimi yaşamazdi. "Ölən dünyam'' romanını oxuyub qurtardıqdan sonra, istər-istəməz, məhz bu sayaq düşüncələrə qapılırsan...
İntiqam Qasımzadə (Ön söz)
