Pierre Loti’nin Paimpollü denizcilerin kuzeyin mavi-gri, kasvetli, zorlu iklimine karşı, ve ondan beslenerek yürüttüğü yaşam mücadelesini anlatan enfes bir kitap.
Bu kitabı bir aşk romanı olarak anmak da bir deniz romanı olarak anmak da yerinde olur sanırım. Çünkü her ikisinin de gücü birbiriyle yarışır. Ve her ikisi birbiriyle bir gemicinin düğümüyle bağlanmış gibi iç içe.
Balıkçı Yann ve zengin kızı güzel Gaud’un aşk hikayesi romandaki buz gibi kuzey havasını ılıştıran, onun kırık-soğuk mavi görüntüsünü canlandıran bir rol oynamış sanki.
Nostaljik hikayeler okumaktan sıkılan biri olarak, bu aşk hikayesini yorulmadan ve severek okudum. Sevdiklerinden hiçbir haber alamadan beklemenin zorluğuyla, doğa karşısında çaresizlik hissiyle birleştirilmiş bir hikaye olmasından sebep belki de.
Deniz anlatımı ise, insana alıp başını denizlere açılma hissi veren destansı, şiirsel bir anlatımla aktarılmış. Bunda Pierre Loti’nin kendisinin de bir denizci olmasının payı büyük. Öyle ki, usta bir ressamın uçsuz bucaksız bir okyanusu çizmesiyle, Loti’nin bu kitabı yazması birbirine benzetilebilir. Hayal etme gücünün tümünü, berrak bir anlatımla, zengin bir üslupla, yormayan enfes betimlemelerle birleştirmiş.
İzlanda denizlerine açılan ve geri dönmeyen denizcilerin Paimbol kıyılarında uzanan belirsiz mezarları, ve sevdiklerinin birgün geri döneceği umuduyla yaşayan geride kalanların çaresizliği, insana tarifsiz bir hüzün verse de..İyi ki okudum.
