Jerome Lindon
Jean EchenozJerome Lindon Sözleri ve Alıntıları
Jerome Lindon sözleri ve alıntılarını, Jerome Lindon kitap alıntılarını, Jerome Lindon en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hâlâ neredeyse hiç konuşmuyorum, konuşan hep o.
Hikâye karlı bir günde Paris'te, Fleurus Sokağı'nda başlıyor, tarih 9 Ocak 1979. Bir roman yazmıştım, ilk romanım, bunun ilk olup olmadığını, sonrasında başkalarını da yazıp yazmayacağımı henüz bilmiyorum. Bütün bildiğim, bir roman yazdığım ve bir yayıncı bulursam hiç fena olmayacağı. Bu yayıncı Jerome Lindon olabilseydi, bu elbette çok daha iyi olurdu, ama hayal kurmayalım. Fazlasıyla ciddi, fazlasıyla ağırbaşlı ve katı bir yayınevi, edebi erdemin kalesi, benim için biraz fazla, denemeye bile gerek yok.
Minuit Yayınları'nın bir parçası değilsiniz artık.
Herkes bilir, bu türden açıklamalar unutulmaz.
Ayağa kalkıyorum ve çıkıp gidiyorum, iki buçuk yıl boyunca birbirimizi ne görüyor ne de arıyoruz.
Konuşmamızın sonuna doğru, bana garip bir bakışla, yüzünde hafif bir gülümsemeyle, sanki bu romanın yazarını başka türlü düşünmüş, ona bakmaya bile zorlukla cesaret edebilen, kızarıp bozaran bu dilsiz budaladan başka birini hayal etmiş gibi başını eğerek bakıyor.
Görünen o ki, şayet Jeröme Lindon bir metni beğenmişse, başlığını değiştirmeyi teklif ediyor. Ve kabul ettiği bir kitabın başlığına kesinlikle çok şüpheci yaklaşıyor.
edebi veya akademik bazı çalışmalara dair;
Saklayın, diyor bana, bu metni saklayın, bir gün başka şekilde yararlanırsınız ondan.
Samuel Bcckett'le tanışmışım. Onun karşısında gösterdiğim büyük heyecan korkunç bir yanlış anlaşılmaya mahal vermiş; Lindon'un birkaç gün sonra bana söylediğine göre, Beckett beni öyle serseme çevirenin ödül olduğunu sanmış: Hatta benim için, dağılmış bir hali var, demiş. Beckett'e ancak bir kere daha rastlayacaktım, birkaç yıl sonra, yine Bernard-Palissy Sokağı'nda, ama gidip ona selam vermeye bile cesaret edemeyecektim.
Çekingenliğimi hâlâ üstümden atamamış olduğumdan, anne-babamın bana her zaman salık verdiği gibi enerjimi doğru dürüst davranmaya konsantre olmak için harcadığımı sanıyorum.
Bürosunda görüştügiimüz bir gün şaşırtıcı bir öneride bulunuyor: Bu yayın için adınızı değistirmeyi düşünür müydünüz? Cevap vermeden bakıyorum ona. Çünkü, diyor, nasıl desem, adınızda bir tür ses boşluğu var. Haksız olmadığını kabullenmekle birlikte bir şey söyleyebilmiş değilim, bir yandan da kafamdan geçiriyorum: Pierre Echenoz? Jacques Echenoz? Alfred Echenoz?
İçim rahat bir şekilde hızlıca, bir-iki yıl içinde ikinci bir kitap yazıyor ve hemen ona teslim ediyoruın. Romanımı Bernard-Palissy Sokağı'na bırakıp, Jeröme Lindon'un tepkisini beklemek üzere annemlere, Vaucluse'e gıdiyorum. Araması biraz gecikince dayanamayıp ben onu arıyorum.
Evet, diyor soğuk bir şekilde, demek sizsiniz, görüşmemiz gerekecek.