Kalbimizi Yeniden Yazmak
Senai DemirciKalbimizi Yeniden Yazmak Gönderileri
Kalbimizi Yeniden Yazmak kitaplarını, Kalbimizi Yeniden Yazmak sözleri ve alıntılarını, Kalbimizi Yeniden Yazmak yazarlarını, Kalbimizi Yeniden Yazmak yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Sözler Sahibi, beni yalın bir ‘çocuk’ olarak
kapısına istiyor
Benim için sade ve siyasetsiz bir adam Said Nursî. Yalın ve tekellüfsüz, duru ve karmaşasız sözleriyle her satırda yeniden tutar ellerimden. Bana göre o sadece ‘Sözler Sahibi’ ve kalbimi yeniden yeniye yazıyor. Ben ‘çocuk’ oluyorum, onu dinliyorum. Her defasında, bilmediğimi
biliyorum.
Kırmızı kapaklı kitabın İkinci Söz’ünün
“hodbin” kelimesi aslında okuma bilmediğimi söylüyordu bana. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Çünkü “hodbin” olan, “hudâbîn”olamazdı. Yani kendini gören, hüdâyı ve hakkı göremezdi.
“Sen o mağrur seyyahsın”
“Ne zaman bütün kâinatın
dilenciliğinden ve her hâdisenin karşısında
titremekten kurtulacaksın?”
Risale-i Nur, insanı nefsine karşı
konuşlandırırken, özel bir okuma metodolojisi de geliştirir. Okumak, Kur’anî manada, görüneni, yani ‘alem-i şehadet’i görünmeyene, yani ‘alem-i gayb’a şahit eylemektir. Risale-i Nur’da ‘mana-yı harfî’ diye kavramlaştırılan bu okuma usulü, her bir şeye mana-yı harfî ile, yani kendisini bir kere, Yazarını bin kere gösteren bir harf olarak bakmayı gerektirir.
Risale-i Nur, kalbimizi yeniden yazıyor.
Risale-i Nur, bize fıtrat temelli yaklaşımlar
kazandırır, her birimizi kapsayıcı bir şefkatle ve derin bir anlayışla ‘fetret insanı’ kabul ederek, alabildiğine duru ve doğrudan mesajlar verir. Bunu yaparken de, fıtratımıza yakınlığı hiç şüphe götürmeyen, şifa ve hidayet verici, “insanla ikiz kardeş” olan Kur’an’la sahih ve canlı bağlantılar kurar, farkına varmasak da, kalbimizi vahyin sınırsız manalarına dokundurur.
Risale-i Nur, bu talihsiz duyarsızlığın, bu derin anestezinin ortasında hepimize keskin bir sancı aşılıyor. Risale-i Nur, bir insan teki olarak, var oluşumuzdaki derin çelişkileri uyandırıyor, üzerine kül bastığımız temel acılarımızı tazeliyor. Her birimizi ‘doğuştan Müslüman’ kabul eden tarafgirlik kalıplarını hiç ciddiye almadan, ‘elimizde hazır bulduğumuz’ imanımızı dayanak yapmadan, sıfır noktasından
hareketle, tüm insanları aynı kumaştan
dokunmuş bilerek konuşuyor. Bizi tam da
düştüğümüz yerden kaldırıyor.
Derin bir duyarsızlaşma içinde yaşıyoruz.
Duyarsızlığı yaşayanlar olarak, söz konusu
duyarsızlığı fark etme fırsatımızı da
kaybediyoruz. Fark etmediğimizin farkında
olmayınca da, bir insan olarak yere, göğe,
ağaca, güneşe, toprağa, suya getireceğimiz farkı da kaybediyoruz. Böylece tüm bir kâinatı ıskalıyoruz, bütün renkleriyle hayatı
yitiriveriyoruz...
Duyarsızlık, herkese kaybettiriyor.
Duyarsızlıkla, kendini inanmış sayan da,
inançsız olduğunu varsayan da kaybediyor.
İnanan, duyarsızlıkla, inanmanın lezzetini
yakalayamıyor, imanın zevkine eremiyor; kalbi Cennetin ve ebediyetin tadına körleşiyor.İnanmayan da, küfür ve dalaletin sancısını hissedemiyor; ağrı çekmeyen kanser hastası gibikendini iyi hissettikçe kötüleşiyor.
Sözü dudağına değdiren, manayı dimağına indirmek niyetiyle değdirmeli.