Bu kitaba dair incelemeleri okuduğumda, iki zıt görüş de vardı: Büyük bir kısım, yazarı kendini beğenmiş biri olarak buluyor ve kitabını başarısız olarak nitelendiriyor. Bunla beraber daha küçük bir kısım, kitabı gerçekten çok başarılı buluyordu. İki görüşün arasında okumak için kararsız kaldığımı belirtmek isterim. Ben birinci kitabı bir kitaplıkta şans eseri bulup okumuştum, tekrardan karşıma aynı şekilde çıktığı için, bunda vardır bir hikmet diyerek ikinci kitabı da okudum.
Birinci kitaptan sonra, bu kitapta da konunun insanın kendi iyi eşini araması ile alakalı olduğunu düşünmüştüm. Nitekim kitabı okurken, bunu bilmek pek bir negatif etki yaratmadı bende. Çünkü yazar çok farklı bir karakter ile ikinci kitabı yazmış. Bir çocuğun iç dünyasına adım atıyoruz ikinci kitapta. Bencil, kalbini dinlemeyi kendine yasak eden bir çocuğun kendi kalbine yaptığı yolculuk ile nasıl değiştiğini görüyoruz.
Bol bol konuşan kırmızı ve beyaz güller olacağını biliyordum. Fakat ölümsüzlerin olduğu yerler (Bayan Ümit, Bay Dostluk vb. karakterler) gerçekten beklemediğim bir anlatıştı, yazarın dünyasına, aklından geçenlere şaşırarak okudum bu kısımları. (Zaten bir çoğunu da paylaşmıştım, ölümsüzlerden kastımın ne olduğunu alıntılarıma bakarak biraz daha anlayabilirsiniz.) Sonucu tahmin etmek pek de zor değil, ama sonuca giden yollar güzeldi. Kim bilir belki devam kitabı yine bir yerlerde karşıma çıkar ve ben okumaya devam ederim...
