Kayıp Gül - Ekim Yağmurları
Serdar ÖzkanEn Eski Kayıp Gül - Ekim Yağmurları Gönderileri
En Eski Kayıp Gül - Ekim Yağmurları kitaplarını, en eski Kayıp Gül - Ekim Yağmurları sözleri ve alıntılarını, en eski Kayıp Gül - Ekim Yağmurları yazarlarını, en eski Kayıp Gül - Ekim Yağmurları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Sevgi kalple ilgilidir, kalbinle ilgili bir şeyi neden zihnine sorasın ki? Her kalbi durum, bir hissediştir, tadılan bir haldir.O hali hissediyorsan, tadıyorsan, zaten kalbin sana cevabı çoktan vermiştir. Aklına sormana ya da anlamaya çalışmana gerek kalmaz. Kalple ilgili bir şeyi zihin nasıl anlayabilir, nasıl tanımlayabilir ki?
Çünkü insan, ruhuyla insandır her şeyden çok. Başkalarının bize karşı duydukları, olsa olsa 'beğeni' olabilirdi.
İnsanlara güvenmekte zorlanacaktık. Sadece dış yüzümüz gülümseyecekti onlara. İçimiz ise başkalarının bizi incitmiş olduklarını bir yere not düşmüş olduğundan, hiç gülümsemeyecekti. İçimiz mutsuz, kırgın, kızgın olacaktı, dışımız sürekli gülse bile...
İçimizde bitmek tükenmek bilmeyen bir mutluluk özlemi var. Sürekli bir arayış içindeyiz. Hep bir şeyler arıyoruz ne aradığımızı bilmeden. Bizi mutlu edecek şeyi bulmak istiyoruz. Ama ne yazık ki mutluluklar hep gelip geçici, anlık. Gölgeler gibi zamanla kaybolup gidiyor.
Sevgi varsa zor diye bir şey yoktur. Sevgi varsa, yol kolay ve kısadır. Çok kısa.
Hayatı çözebilecek olsaydım, işte bunu bilmek isterdim, mutluluğun sırrını. Ama anlık, gelip geçen, güneş karşısında kar tanesi gibi eriyip giden mutlulukların değil, gerçek mutluluğun sırrını bilmek isterdim. Gece gündüz bütün insanlık olarak aradığımız, var olduğunu içten içe sezdiğimiz ama bir türlü bulamadığımız mutluluğun.
Geceleyin denize yansıyan ay ışığını sevdiğimizde, aslında güneşi sevmiş oluyoruz biz, farkında olsak da olmasak da. Gözümüz sadece Ay'ı gördüğü için ay ışığının aslında Güneş ışığı olduğu aklımıza bile gelmiyor belki. Güneş bunu görünce belki biraz inciniyor, belki bize kırılıyor biraz, onun ışığını sevdiğimiz halde onu unuttuğumuz için.
Sevmemiz. Sevmemiz gerekiyordu. Çünkü bir damla diğer damlalara 'okyanus için' duyduğu sevgiyle okyanus olabilirdi ancak.
Peki diğer damlaların özü, bizim özümüzle aynıyken, sevmek neden bu kadar zor oluyordu ki? Özümüz birken, birbirimizi neden çekemiyor, neden küçümsüyor, neden birbirimize düşman oluyorduk?