Kayıp Zamanın İzinde Gönderileri
Kayıp Zamanın İzinde kitaplarını, Kayıp Zamanın İzinde sözleri ve alıntılarını, Kayıp Zamanın İzinde yazarlarını, Kayıp Zamanın İzinde yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bazen, uykumda, bacağımın ters bir duruşundan, Adem'in kaburgasından Havva'nın doğuşu gibi, bir kadın doğardı.
Alışkanlık! Zihnimizin haftalar boyunca geçici bir düzende azap çekmesine göz yuman alışkanlık, ama o olmasa, kendi imkanlarıyla sınırlı kalan zihnimizin bize içinde yaşanabilecek bir barınak sunamayacağı için, her şeye rağmen bulduğu zaman sevindiği, o becerikli ama ağırkanlı düzenleyici!
".. çiçeklerin üstünde küçük sarı lekeler olduğunu fark ettim; tıpkı bademli pastanın tadının kızarmış kısımların altında, Mlle Vinteuil'ün yanaklarının tadının çillerinin altında gizlendiğini tahmin ettiğim gibi, çiçeklerin kokusunun da bu lekelerin altında gizlendiğini düşündüm."
Sayfa 117 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
Uzayda bir geometri olduğu gibi, zamanda da bir psikoloji vardır ve düzlem psikoloji hesapları, bu psikolojide geçerli olmaz, çünkü düzlem psikolojide, Zaman ve bü ründüğü şekillerden biri, yani unutuş, göz önüne alınmamış tır; gücünü hissetmeye başladığım unutuş, gerçeğe adaptasyonda çok güçlü bir etkendir, çünkü içimizde, sürekli gerçekle çatışarak yaşayan geçmişi yavaş yavaş yok eder.
Ancak sahip olduklarımız ölçüsünde var olur, ancak gerçekten yüz yüze geldiğimiz şeylere sahip oluruz; bir çok hatıramız, ruh halimiz, düşüncemiz, bizden uzaklara, yolculuğa çıkar, onları gözden kaybederiz. O zaman da, benliğimiz diye tanımladığımız toplamın içinde, onları hesaba katamayız. Ama onların, içimize nüfuz etmek için gizli yolları mevcuttur. Bazı geceler, artık Albertine'i neredeyse hiç özlemeden uyumuş ken, -insan ancak hatırladığı şeyi özleyebilir- uyandığımda, açıkça seçebildiğim bir hatıralar filosunu, bilincimin en belirgin sularında seyreder halde buluyordum. O zaman, bir gece önce benim için bir hiçlikten ibaret olan, şimdi açıkça görebildiğim şeyin ardından ağlıyordum.
Evimdeki o tatlı varlığınız, bende yalnız
kalamamak gibi kötü bir alışkanlık yarattı.
Aslında, kederim o kadar çok şekil değiştiriyordu ki, bazen onu tanıyamıyordum bile; büyük bir aşk yaşamak, benimle birlikte yaşayacak birini bulmak istiyordum; bu da bana, Albertine'i artık sevmediğimin işareti gibi görünüyordu, oysa onu hâlâ sevdiğimin kanıtıydı; çünkü büyük bir aşk yaşama ihtiyacım, tıpkı Albertine'in tombul yanaklarını öpme arzusu gibi, özlemimin bir parçasıydı sadece. Ancak Albertine'i unuttuğum zaman, aşksız yaşamayı daha akıllıca bulabilir, daha mutlu bir hayat gibi görebilirdim.