Günaydın. Güne kitabımın son sayfalarını bitirerek başladım. Ankara’da bugün bahar havası var. Uzun süredir ya duymadığım ya da kulak vermediğim kuş cıvıltıları kulağıma çalınıyor. Kitabımın bıraktığı huzursuzluk hissinden sıyrılmaya çalışıyorum. Güzel bir gün olmasını diliyorum.
Ahmet Çağlayan’ ın Kelime Kabukları, Tanrı’ nın Ayakkabıları’ ndan sonra okuduğum ikinci kitabıydı.
Kurgusunun, ince ince işlenmiş eleştirilerinin, üslubunun, bende bıraktığı etkisi büyük oldu.
“Medeniyet insanlığın en karanlık hali midir? İlkel olanın uygar ve ideal olan karşısında var olabilmesi mümkün müdür? İki ülke sınırı arasında, saklı bir vadide yaşayan, gözlerden ırak, unutulmuş bir halk yüzyıllar sonra ‘modern’ toplum tarafından keşfedilse ne olur?
İnsanın doğa karşısında, hayatta kalma mücadelesini, dil yitimini, ilkelin saflığını, modern ahlakın kirlenmişliğini, medeniyetin acımasızlığını distopyanın kurgusal dünyasında yeniden kuran Kelime Kabukları, çağlar boyu sürecek bir insanlık imkânının peşine düşüyor.”
