Kemal'e Eren Kadınlar
Melike İlgünKemal'e Eren Kadınlar Gönderileri
Kemal'e Eren Kadınlar kitaplarını, Kemal'e Eren Kadınlar sözleri ve alıntılarını, Kemal'e Eren Kadınlar yazarlarını, Kemal'e Eren Kadınlar yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Sen cevap verirdin evet. Çünkü sen hiç yokluk görmedin, ezilmedin. Ezildikçe, başını hep dik tutmanın o kadar da önemli olmadığını anlıyor insan. Her şeyi görmüyor, her şeyi duymuyor. Her şeye verilecek bir cevabı olmuyor. Hayat insana görmemeyi, duymamayı öğretiyor. Tutunabilmek için işine geleni seçiyorsun gördüklerinin arasından.’’
"Sen hep böyle miydin?” diye araya girdi Latife.
"Nasıl böyle yani?”
"Yani... Hep karşındakini anlayabilmek üzerine mi kurdun hayatını? Yani sana yapılan her densizlikte, Zübeyde Hanım'ın sen odadan çıkar çıkmaz Abdurrahim'i tembihlediğini duyduğunda mesela ya da doktor açık açık Jülide'nin öleceğini söylediğinde hep aynı şeyi yaptın. Hep karşındakini anladın."
Fikriye birkaç saniye sessiz kaldı. Sonra yüzünde alaycı bir gülümsemeyle karşılık verdi. Alay ettiği başkası değil, sadece kendisiydi.
"Evet," dedi. "Evet haklısın. Hep karşımdakini anladım ben. Belki de benim kendisini sevdiğimi bile bilmeyen birini yıllarca beklediğimden... Belki de hayatımı, başka ülkelerde de olsa onu hissedebilmek, mektubundaki her harf kıvrımına bir anlam yüklemek, her bakıştan bir mesaj çıkarmak üzerine kurduğumdan... Belki kendimi bildim bileli onu kendimden önce tuttuğumdan... Ve hep onu anladığımdan... Hep onu kendi içimdeki tüm kavgalarda temize çıkardığımdan...
"Nasıl dayandın bütün bunlara peki?”
"Sustum ve bekledim. Taş olana kadar
sustum. İnsana bazen ne garip bir güç geliyor, değil mi? İçinde depremler olurken o kadar sessiz kalabilmek ne garip! Taş olmak, duvar olmak, içi boşaltılmış bir çuval gibi öylece kalakalmak... İçinde sürekli bağırıp dururken susabilmek, dudakların kanayıncaya kadar susabilmek... İnsan kararıyor öyle zamanlarda. İçindeki karanlık, yüzüne, ellerine, bakışlarına vuruyor.
Aşk insanın daha iyi biri olmasını sağlar
Kim bilir ,belki de hayatındaki iki kadını buluşturmak istemişti.Belki onlara karşı kendini suçlu hissetmişti.Belki artık susmasınlar istemişti.Latife düşündüklerinden korktu.Aslında düşündüklerinden değil de onları buluşturanın o olabileceği ümidinden …
Hayat ona ümit etmemeyi öğretmişti çünkü…Ümit etmek ,acı demekti onun için beklemek demekti,gelmemesi demekti.Her defasında biraz daha içine kapanmak,biraz daha yaralarına sarılmak demekti.
Sayfa 133Kitabı okudu
Latife Fikriye’ye şöyle dedi:
O hep senindi aslında.Benim olduğunda bile senindi.Beni seçti ama seni sevdi.O benim olmamıştı,benimle olmuştu.
Keşke..
Ah Paşam..
Hep aynı soru var aklımda, Fikriye'nin kalbi ile Latife'nin zekası birleşse, tek bir kadın olsa, mutlu eder miydi sizi?
Mutlu olsanız, yaşar mıydınız bir on yıl daha?
O zaman daha mı başka olurdu her şey, Türkiye daha mı dik, daha mı kudretli olurdu?
Ben daha mı az korkardım gelecekten?
"Doğru Cumhuriyeti ilan edeceğini duyurduğu akşam, halifeliği kaldırmaya karar verdiği zaman hiç içmedi, biliyorum" cevabını verdi Latife.