Kendine Ait Bir Hayat
Marion MilnerKendine Ait Bir Hayat Gönderileri
Kendine Ait Bir Hayat kitaplarını, Kendine Ait Bir Hayat sözleri ve alıntılarını, Kendine Ait Bir Hayat yazarlarını, Kendine Ait Bir Hayat yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ne zaman kendimi aşırı yük altında ya da ümitsiz hissetsem, sebebinin çelişen hedefler ve birbiriyle uyumsuz iki şeyi aynı anda yapmaya çalışmak olduğunu keşfetmeye başlamıştım. Tezelden oluşturulmuş niyetler birikiyor, iflah olmaz bir erişilememiş hedefler dağına dönüşüyordu, ben de hep daha fazlasını yapma "niyetiyle" hayatımı ağır bir başarısızlık hissiyle sürdürüyordum.
Babasının her zaman, neredeyse her durumda alçak sesle konuşuyor olması herkese bulaşmıştı. Konuşmaya başlayan kim olursa olsun sesini alçaltırdı o evde. Zaten ahbap canlısı bir aile değillerdi; gelen gidenleri pek olmazdı.
Geçen gün sadece tek bir şeyin önemli olduğunu düşündüm, başka birinin bakış açısını anlayabilmek - başkalarının duygularını olabildiğince paylaşmak.
Hayatımdaki olguları inceleme girişimi beni daha da fazla içebakış bataklığına saplamayacak mıydı?
İnsanın nasıl yaşaması gerektiğine dair içgüdüsel bir his yok muydu.
İnsanın kanıtlamak istediği bir şeyi kanıtlaması bana hep çok kolay göründüğü için sadece akla güvenmiyordum.
Başka insanlar gibi davranmayacaksam ya da benden beklenenleri yapmayacaksam geriye hangi kılavuz kalıyordu? Kendi aklım mı?
Ama uzun zaman önce, yeterince bilgili olmadığımı, bir mantık savını kesin bir sonuca ulaşmamı sağlayacak kadar geliştiremediğimi fark etmiştim.
Dümensiz, pusulasız sürüklendiğimi, adetlerin, geleneklerin, modanın etkisiyle oradan oraya savrulduğumu, arkadaşlarımın, ailemin, hemşerilerimin, atalarımın sorgulamadan kabul ettiğim ilkeleri tarafından yönlendirildiğimi fark ettim. Bunlar insanın hayatı için güvenilir kılavuzlar mıydı?
Neden olmasın? Onunla neden birlikte yaşamayasın ki? Kendini bırakma, teslim olma korkusu. Hayal dünyanın ve mahremiyetinin duvarlarını yıkmak: aileden dışlanmak, günahkar bulunmak . . . Ama ben engellenmekten, kapatılmaktan, dışlanmaktan nefret ediyorum, evrendeki bütün hayat içimden aksın istiyorum. Issız bir adada olsam sorun olmazdı. Ama böylesi bütün dünyamdan vazgeçmek, bir yerden aşağı atlamak gibi geliyor. Ona aşık olmadığım gerçeği korkumu örtmek için uydurduğum bir bahane mi? Yoksa kendimi korumak için geliştirdiğim içgüdüsel bir bilgelik mi?
Yoksulluğun zorlu gerçekleriyle yüzleşirsem, beni habire atlatan hayatın özünü belki de yakalayacağımı düşünüyordum ve sık sık yeraltında yaşamayı hayal ediyordum.
Ama temkin ve korkaklık kazanıyordu, hem sağduyum, böylesi romantik ve dramatik bir şeye kuşkuyla yaklaşıyordu. Tabii bir ihtimal de psikanalizdi.