Ailelerimiz kimse, biz onlarız. Onların birer aynasıyız. Her ne kadar onlar gibi olmayacağız desek de onlar gibi oluruz.
Kitap sizi bir türlü rahat ettirmiyor. Sürekli diken üstüne ve mide bulantısı ile beraber okuyorsunuz. Yazar da bunu hedeflemiş bence. Düşünceler sizi kemiriyor "katil kim, katil neden böyle bir şey yaptı?" Tam her şey ortaya çıkıyor derken tekrardan tersyüz oluyor.
John Locke'un da dediği gibi; çocuk boş bir levha. Ona ne verirseniz onu alır, ona ne gösterirseniz onu öğrenir. Belli bir yaşa kadar sizin düşüncelerinizi savunur.
Bazı insanlar anne ve baba olmamalı çünkü dünyanın en masum varlığını olan; çocuğu bir canavara ya da kendinden nefret eden özgüvensiz bir insana çevirebilirler. Kitap bunun güzel bir özeti olmuş.
