Ne beyaz dizi ne siyah... Ne tam ne yarım... Ne güzel ne kötü... Ama soluksuz okuduğum bir roman.
Karakterler ve kurgu havada kalmıştı. Kim neyi savunuyor belli değildi. Önce bir yönde ilerleyen düşünceler sonra tam ters yönde ilerliyordu. Kimi zaman bilgilendirme, kimi zaman laf çakma dürtüsü ile yazıp geçmişti yazar. Hiç bir şeyin hakkını tam vermemişti.
Ben okurken hikayeyi kafamda tamamladım sanırım. Uyumsuzlukları törpüleyip eksiklikleri yamadım. Erkek karakterin süper özelliklerini yok saydım. Kadın karakterin söylemek istediklerini satırlar arasında yakalayıp hikayenin tümüne yaydım. Toplumsal mesaj haykırışlarında yazarı sayfaların dışına öteledim. Bu yüzden de kitabı elimden bırakamadım. Bir kitabın bunu başarabilmesi de bir başarı bence.
Ben aslında yazarı anladım. Yeterince güçlü ifade edememiş olsa da hikayenin ana fikrine saygı duydum. Keşke daha özenle işleyebilmiş olsaydı diyeceğim ama açıkçası bu kadarı bana yetti. Bomboş satırlarla üç beş cilt dolduran hikayelerdense eksiğine rağmen beni ağlatabilen bu hikayeyi okumayı tercih ederim.
