Anneme soracak olsanız çare hamur işiydi. Hamur insanı doyurur, yatıştırır, mutlu ederdi. Kokusu bile yeterdi evi ev yapmaya. Bu koku bana da, abime de istemsizce evi hatirlatirdi çünkü işler ne zaman ters gitse annem kendini mutfağa atar ve artan bir hırsla hamur yoğurmaya koyulurdu.