Marquez, aşkın değil toplum normlarının, sınırlarının, buyruklarının altını çizmiş. Yasak olan ne varsa toplum içinde bir bir sorgulamış, sorgulatmış. Kızdığım, okumaya kıyamadığım son sayfalarda ellerim zor tutsa da kitabı büyük bir akıcılıkla okudum. Yüzyıllık Yalnızlık kadar esrarengiz olmasa da güçlü bir kalem olduğunu hatırlatıyor bir kez daha. Yasaları, siyasi, toplumsal ve sanayi gelişimlerini ele alıyor tek tek; değişen anayasalar, gizli yaşanan aşklar, gelişen daktilolalar ve yok olan doğa ananın tüm yakarışlarıyla. Bir yandan Victor Higo öte yandan Oscar Wilde gizleniyor. Yazar kimlerden etkilendiğini bir bir gösteriyor. Kadınların rolleri, ilk cinsel deneyimleri, bilhassa yastaki kadınların, kocasını kaybetmiş kadınların kurallardan öte bir yaşayışa olan merakı ve cesaretini gözlemliyoruz. 51 yıl aşkını bekleyen bir adamı değil, aşkın obsesyonunu, kural ve beklentilerini; toplumdaki herhangi bir adam (Florentino Ariza) ve kadının (Fermina Daza) yaşam döngüsündeki karşılaşabilecek problemleri ve başa çıkma yöntemlerini görüyoruz. Doktorlar, komşular, ayinler içinde bir toplumsal grubun en rutin ve en yasak anlarına şahitlik ediyoruz. Düzenli var oluşumuz içinde "hapsolduğumuz kabullenişe" boyun eğiyoruz. Sonunda haykırsa da kitap tüm normlara aslında bir bir yerine getirdiler onlar da... Yasakları çiğnerken yasalara ve yaslara boğulanların öyküsü... Kolera günlerinde aşk, bir aşkın kolera acısından daha fazla!
