“Çaba ve pratik, hem vahiyle varoluşumuzu gerçekleştirmek hem de çağın insanı olarak hayatımızda artık tanışık olduğumuz dünyevileşme/fıtrata (öz’e) yabancılaşma ve onun getirdiği yalnızlığı, acımasızlığı ve hiçliği aşma yolunda bir arayışı ifade eder. Eğer sevilmeden sevemez olmuşsak, dinler gözüküp dinlemiyorsak, insanı anlamak için kendimizi anlamamız gerektiğini bilemiyorsak, bu arayışa şiddetle ihtiyaç var demektir.”