Küvette Bulunan Günce
Stanislaw LemEn Yeni Küvette Bulunan Günce Sözleri ve Alıntıları
En Yeni Küvette Bulunan Günce sözleri ve alıntılarını, en yeni Küvette Bulunan Günce kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
EVET... Kendimi evrenin merkezi, tabiri caizse Bina’nm attığı tüm taşların, tüm okların hedefi zannetmiştim, oysa öteden beri ben bir hiçtim; benden önce gelen tüm atalarım ne yaptılarsa aynı durumlarda aynı şeyleri yapan; bir kasetten tamamıyla aynı kelimeleri, duyguları, düşünceleri tekrarlayan bir serinin bir parçası, ötekiler gibi bir kopya, kalıptan çıkmış bir örnektim. Melodra-matik hareketlerim, anlık güdülerim, yanlış başlangıçlarım, şaşırmalarım, esin anlarım, birbiri ardısıra gelen herbir keşfim -her şey, noktasına virgülüne kadar, tam şu an da dahil olmak üzere talimatımda yazılıydı -tabii onlara artık benim talimatım denemezdi;...
Garip, neredeyse yeterince karışık herhangi bir fikir nasıl da Bina’ya uyuyor gibi duruyordu, onu açıklıyor gibi... Garip ve biraz da korkutucu.
Bina’da kaos yalnızca sıradan değildi, aslında normdu -daha çok, ciddi bir çabanın, boyuna devam eden bir sebatın sonucuydu. Bu yapay bir kaostu; Nihaî Giz’i meraklı gözlerden uzak tutmak için işlenen bir kaos.
Yeniden ve yeniden, gerçekte benden hiçbir şey beklenmediği kafama kakılıyordu. Bu da tek kabul edemeyeceğim şeydi; zira hiçbir anlamı yoktu.
Talimatım da dahil her şeyim elimden alınmış, gaspedilmişti; hatta talimatımın varlığına dair umudum bile. Bense olanları açıklamaya, kendimi doğrulamaya çalışmıştım -ama kimse beni dinlemediği için, hatta yalanlarımla bile ilgilenmedikleri için, işlememiş olduğum suçların ağırlığı o kadar fazlasıyla üstüme çökmeye başlamıştı ki, şu suçlu rolünü kabul etmeye hazırdım; yalnızca bir gerçeklik olsun yeterdi; yargım ve cezam belli olsun ve uygulansındı.
Aslında her şey bir yalan, bir yanılsamaydı. Ama ben bunu görmezden gelmiş, yolumda devam etmiştim; bir işaret, Görevim için yanılmaya yer vermeyecek bir kanıt aramıştım -öte yandan, pis oyunlar oynamam, masalar altına saklanmam, vahşi ölümlere tanık olmam, sonra bir avmışım gibi kovalanmam, tuzağa düşürülmem, birbiri ardı sıra komik açıklamalar uydurmam gerekecek idiyse bir Görevi olmanın onurunun en ufak bir onursuzluğu olmadığını idrak etmeye başlamıştım!
Ah, saklanacak bir yer olsaydı; bir çatlak, bir çıkıntı; havaya karışıp yok olsaydım...
"..Ve biz, sonuçta, son sahnenin yaygaracı başlangıcı, toz vücuda getiren gerdek yatağı, mikroplar için bir evren değil miyiz? Etrafımızı sarmaya çabalayan mikroplar? En az bizi Yaratan kadar kavranamaz, en az onun kadar esrarlıyız ve kendi bilmecemiz içinde boğulmuşuz...”
bizi birbirimize bağlayan zincir... ve her şey o kadar masum başlar ki!