Muhabbeti Hz. Muhammed'e (s.a.v.) Adamak
Halime DemireşikSözler ve Alıntılar
Heyecan ve muhabbetle dolu dolu seven bir kalp, zamanla sevdiğini taklid etmeye, her şeyi onun gibi yapmakla mutlu olmaya başlar. Bu, başlarda her ne kadar sûretâ olsa da, gün geçtikçe, muhabbet ziyadeleştikçe hakikate döner. Artık yapmacıklık bitmiştir. Aynîleşme tamamlanmıştır. Enes bin Mâlik -radıyallâhu anh- der ki:
“Ben önceleri kabak yemeği sevmezdim. Peygamber Efendimizin yemeklerde kabağı aradığını görünce, ben de onu aramaya, severek yemeğe koyuldum.”
Şairin "o esrarlı yangına bu can nasıl dayandı" dediği....
Sevgiyi, iki gönül arasındaki bir cereyan hattına da benzetebiliriz.
Bu, iki şahsın gönülleri hâricindekine mahrem bir sırdır. Gönül dünyalarında yaşadıklarını, hissettiklerini, birbirlerine sessiz ve sözsüz konuştuklarını, yalnız ikisi bilir, yani seven ve sevilen… Bunun dışında kalanlar için, sevgiden bahsetmek beyhûdedir. O ancak yaşayanın bildiği bir hâldir. Kısacası tatmayan bilmez. İşin bir başka yönü de sevgi ve muhabbetin lâyıkıyla dile getirilmemesidir. Zira bilen söylemez, söyleyen bilmez.
Emr-i bi’l-mârûf, merhamet muktezâsıdır. Bilgi, fedâkârlık ve şahsiyet ister.
Allah Resulü (sav)in Mısırlı cariyesinden İbrahim adında bir oğlu dünyaya gelmişti. Hazreti İbrahim, Tebuk dönüşü hastalandı ve bir müddet sonra da vefat etti.
Allah Resulü buna cok üzüldüler. Mübarek gözlerinden sessiz sessiz merhamet damlaları döküldü. Şöyle buyurdular:
"Göz ağlar, kalp mahzundur. Bununla beraber Rabbimizi hoşnut etmeyecek bir şey söylemeyiz..." buyurdular.
"Allah'ı ve Peygamberini her şeyden çok sevmedikçe tam mümin olunmaz."
(Buhari,iman,9)
Sevginin bir husûsiyeti de, sevdiğini paylaşamamaktır.
Seven,
sevdiğinin sadece kendisine mahsus olmasını ister. Onu başka bir rakibi veya sevdiği ile paylaşmaya katlanamaz.
Unutulmamalıdır ki, küpte ne varsa dışarıya da o sızar.
Sayfa 125 - Erkam Yayınları