Cennet çiçekleri, gönül meyveleri, gözlerimizin sevinci, İlâhî ihsan ve rızıklar olarak nitelenen çocuklar aynı zamanda ana babalar için emanet, sorumluluk ve imtihandırlar.
Çocuk yetiştirme, ona sevgi ve şefkat gösterme, onunla ciddi olarak ilgilenme, yaratılıştan sahip olunan duygular olmasaydı, herhalde anne babalar veya onların yerini tutan yakınlar çocuk yetiştirmenin gerektirdiği sabır ve tahammülü gösteremez, kendi beden ve ruh ihtiyaçlarından fedakârlık ederek onların dertlerini yüklenemez, ihtiyaçlarını karşılayamaz, terbiyeleriyle meşgûl olamazlardı.
