Stefan Zweig'ın okuduğum ikinci kitabı. Daha önce satrancı okumuştum. Güçlü bir öykü diye düşünmüştüm. Etkileyici.
Bu kitap , mürebbiye , bir kaç öyküden oluşuyor. Yine güçlü kalem , güçlü duygular , akılda kalıcı hikayeler.
İkinci öyküsünü beğendim , söylemeliyim. Bilemiyorum. İyi bir öyküyü bir kaç cümleyle etkileyici kılmayı başarmış. Yaşlı adamın ,bundan bir novella çıkmaz mı , sorusuna , hikayedeki anlatıcının verdiği cevap ve yaşlı adamın duygularını ele verdiği başka bir cevapla hikaye bambaşka bir derinliğe girmiş oldu. Roller bir anda tersine döndü. İşte Stefan Zweig bu.
Ama bu kitaptaki geç ödenen borç adlı öykü kalbime dokundu. Beni insanların içinde , güpegündüz ağlattı. Mükemmeldi. Duyguları çok güzel vermiş be . Her bakış , her çaresiz susuş öyle gerçek , öyle çarpıcı ki. Biliyorum ki bu hikaye yıllarca benimle yaşayacak , kafamın içinde dönüp duracak.
