En Eski Nevrozlar ve İnsan Gelişimi Gönderileri
En Eski Nevrozlar ve İnsan Gelişimi kitaplarını, en eski Nevrozlar ve İnsan Gelişimi sözleri ve alıntılarını, en eski Nevrozlar ve İnsan Gelişimi yazarlarını, en eski Nevrozlar ve İnsan Gelişimi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bir meşe tohumuna yetişip koca bir ağaç olmasını öğretmeniz gerekmez, öğretemezsiniz de, ancak, bir fırsat verildiğinde o, yapısal potansiyellerini kullanarak gelişip ağaç olacaktır. Benzer bir biçimde, fırsat tanındığında birey de kendine özgü insanca nitelikler geliştirmenin bir yolunu bulacaktır.
Boyun eğeceğim, kendi kendimin yıkıntısına
Ben ki iki kişiyim, olabileceğim ve olduğum.
Ve sonunda yok edecek biri ötekini.
Christian Morgenstern
Sayfa 132Kitabı okudu
Nevrotik bir benlikte;
Gurur, ağırlıklı olarak, hiçbir şeye ya da hiç kimseye ihtiyaç duymamak anlamında, kendine yeterliliğe yoğunlaşmışsa herhangi bir duyguyu ya da ihtiyacı itiraf etmek "dar bir kapıdan geçmek için eğilmek kadar dayanılmazdır... Birini seversem, bana egemen olabilir... Bir şeyi seversem, ona bağımlı olabilirim."
Sayfa 186Kitabı okudu
İçsel strese maruz kaldığında kişi gerçek benliğine yabancılaşabilir. Böyle olunca enerjisinin büyük kısmını, katı bir içsel buyruklar sistemi ile kendini tam bir mükemmellik örneği olarak biçimlendirmeye harcar. Çünkü Tanrısal bir mükemmellik imgesinin gerisinde kalan hiçbir şey onun kendisine ilişkin kurduğu ideal imgesini karşılayamaz. Bu imgenin gerisindeki hiçbir şey, sahip olduğuna inandığı, sahip olabileceği ya da sahip olması gerektiğini düşündüğü (böyle hisseder çünkü) üstün özellikler kadar gururunu tatmin edemez.
Sayfa 21Kitabı okudu
Kendimizde oluşturduğumuz veya reddettiğimiz şeyleri sınamamızı sağlayan ölçütü şu soruda bulunan bir değişim ahlakına varıyoruz: Belli bir tutum ya da dürtü benim insan olarak gelişimimi destekler mi yoksa engeller mi?
Alfred Adler, acıyı bir dikkat çekme, sorumluluktan kaçma ve sinsi bir üstünlük elde etme aracı olarak görmüştür. Theodore Reik teşhirci acının sevgiye ulaşma ve öç alıcılığı ifade etme aracı olduğunu vurgulamaktadır. Daha önce bahsedildiği gibi Franz Alexander, acının suçluluk duygularını giderme işlevini vurgulamaktadır.
Sayfa 267Kitabı okudu
Bir başka insanı kendi güzellik anlayışını karşılayan bir yaratığa dönüştüren Pygmalion’un tersine nevrotik, kendini yarattığı bir üstün varlık olacak biçimde şekillendirmekle işe başlar. Ruhunun önüne mükemmel imgesini koyar ve bilinçdışı olarak kendine şöyle der:”Gerçekte olduğun utanç verici yaratığı unut; olman gereken tek şey bu; tek önemli olan bu ideal benlik olman. Her şeye katlanmalısın, her şeyi anlamalısın, herkesi sevmelisin, her zaman üretken olmalısın.” Bunlar bu türden içsel buyrukların birkaçıdır sadece. Buyruklar merhametsiz oldukları için onları “gerekliliğin zorbalığı” olarak adlandırıyorum.
İncitici davranışın incinmiş gururdan kaynaklanabileceği ihtimalini daha sıklıkla düşünseydik, kendimizi pek çok acı dolu ya da kalp kırıcı sorunlardan koruyabilirdik.
Korku, kaygı ve panik hem gelecekte olması beklenen hem de gerçekleşen aşağılanmalara yönelik tepkiler olarak meydana gelirler.
Ona göre kendimizden nefret ederiz çünkü kendimizin ötesine ulaşmaya kışkırtılırız. Nefret, der şair, “olacaktımla olduğum” arasındaki uyuşmazlıktan kaynaklanır. Bu yalnızca bir yarılma değildir. Zalim ve öldürücü bir savaştır da.