Kendi çocukluğum çocuğuma nasıl yansıyor? Çocukluğumuzda yaşadığımız iyileri, kötüleri, keşkeleri, pişmanlıkları bilerek ya da bilmeden çocuklarımıza aktarıyor muyuz?
Yaşadığımız *hayat okulunda* birçok anıyı belleğimize gömeriz. Bazı anıları taptaze dün gibi tutarken bazı anıları da anne baba olana kadar hatırlamayız. Ebeveyn olduğumuzda bu sihirli anı kutusu açılır içinden keşkeler, pişmanlıklar ortaya çıkar. Çocukluğumuza ait özlemleri *Ben görmedim o görsün. Ben yaşayamadım o yaşasın* arzusuyla çocuğumuzda gidermeye çalışırız.
Ama o bizim çocukluğumuz değildir ki! Kendi çocukluğumuzda yaşadıklarımızla barış imzalayıp, çocuğumuzun gelişim yolculuğuna odaklanmamız daha iyi olmaz mı? İçimizdeki çocuğun istekleri bitmeden kendi çocuğumuzun istekleriymiş gibi okumayı da bırakmak gerekir. İçimizdeki çocuğu hayat okulundan mezun edip kendi çocuğumuzu hayat okuluna kaydedersek, onun birey yolculuğunun seyrine doyum olmayacaktır.
-Çocukluğunun tadını çıkartın, ömür boyu çocuk kalmayacaklar.
-Çocuklarımızın yanımızda düşmelerine izin verelim ki hayatı prova etsinler.
-Ailemizde yetiştirdiğimiz prens ve prenseslere hayat gerçeği gösterecektir.
-Çocuk yetiştirme zorluğunu yaşayan sadece siz değilsiniz.
-Mükemmel çocuklar isteriz de biz mükemmel miyiz?
-Hazır yaşıyorken tadını çıkarın.
