Öğle Paydosu
Cem SelcenSözler ve Alıntılar
“belki," dedi içinden, tekrar denize dönüp uzaklara bakarken, “belki bir çocuğumuz olursa sorumluluk onu olgunlaştırır.”
Hayır! Anlatmayacaktı. Hem tatsızlık olmasın istiyor, hem de anlatmaya kalksa birşeyi bozacağını, bir duyguya ihanet edeceğini hissediyordu. O kaza anında ona acıyla bakan çocuğu, başkasına öylesine anlatıp, çocuğun acı veren hayalini kendinden uzaklaştırmak, onun için çekmesi gerekli olduğuna inandığı acıyı bu şekilde yoketmek istemiyordu. Ortak acıların da bir mahremiyeti olduğunu, onu bir süre daha, içinde, daha yakınında yaşatması gerektiğini düşünmeye başlamıştı. Anlattığında kocası ya da başkası -tabii ki doğal olarak- onu teselli etmek isteyecek, aasını azaltacak şeyler söylemeye gayret edecek, "Ne yapacaksın? Senin suçun yok ki, hayatta oluyor böyle şeyler," gibi laflar geveleyeceklerdi. O zaman da... Her şey gibi bu acı ortaklığı da bozulacak, çocuk giderek herhangi bir kaza geçiren olacak, sonunda da onu tamamen unutacaktı kadın. Belki birlikte olmak buydu. Birbirimizin aasını dağıtmalıydık. Ama bu, o acıyı ve acı çekeni yok sayarak, yerine boşvermeyi koyarak mı olacaktı?
Sadece evlilikmiş... Dışarıdan öyle!
Ben yıllardır mutsuzum. Kimin umurunda!
Evlilik kutsalmış, bilmem ne...
Ya mutluluk?
Ya kendini özgür hissetme?
"Bunu sürdür!"
Niye?
Çünkü evlisin!
"Gerçek her zaman katlanılabilecek bir şey değil bir yandan da"
"Gerçek her zaman katlanılabilecek bir şey değil bir yandan da"