Okyanus Deniz
Alessandro BariccoOkyanus Deniz Gönderileri
Okyanus Deniz kitaplarını, Okyanus Deniz sözleri ve alıntılarını, Okyanus Deniz yazarlarını, Okyanus Deniz yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
O dünya parçasını kusursuzluğun sessiz işgalinden korumak için, bir nöbetçi gibi –bunu anlamak gerek– orada dikilmiş bekliyor, var oluşun olağanüstü görüntüsünü bozan küçük bir çatlak gibi duruyor. Hep böyle olmuştur zaten, gerçekleşmek üzere olan bir şeyin beklentisini bozan hep bir insan pırıltısıdır, o şey, bir delik ya da ince bir çatlak olan o insanın basit ve sonsuz gücü nedeniyle yeniden bir bekleyişe ve bir soruya dönüşüverir hemen.
Sayfa 15 - Can YayınlarıKitabı okudu
Sona ermek üzere olan, sürekli kuzeyden esen rüzgarın kutsadığı bir akşamın soğuk havasında, karşıki tepelerle deniz –deniz– arasında göz alabildiğine kum.
Kumsal. Ve deniz.
Kusursuzluk –kutsal gözler için bir görüntü– bir dünya işte, suyun ve toprağın sessizce var oluşu, tamamlanmış doğru bir yapıt...
Sayfa 15 - Can YayınlarıKitabı okudu
"Biliyor musunuz? Ben amirallerin denizde yaşadıklarını düşünürdüm..."
"Ben de papazların kilisede yaşadıklarını düşünürdüm."
"Ah, ona bakarsanız tanrı her yerdedir."
"Deniz de öyle, peder. Deniz de öyle."
Dış dünya yerinde duruyor. Ne yaparsan yap, onu her zaman orada bulacağından emin olabilirsin. İnanması güç, ama öyle.
Ama yaşam düşündüğün gibi gitmiyor. Bildiği yolu izliyor. Sen de kendi yolunu. Bu yollar çakışmıyor. Öyle... Ben mutlu olmak istemiyordum, hayır. Şey istiyordum... kurtulmak, evet, kurtulmak. Ama hangi yöne gitmem gerektiğini geç anladım: İstekler doğrultusunda gitmek gerekiyormuş. İnsanı başka şeyler kurtarır diye düşünüyorsun: görev, dürüstlük, iyi kalpli olmak, adaletli davranmak. Hayır. İstekler kurtarıyor insani. Gerçek olan sadece onlar. Onların yanında ol, kurtulursun. Ama ben bunu çok geç anladım. Yaşama zaman tanırsan, tuhaf ve çaresi olmayan bir biçimde değişiverir: Bir de bakarsın, bir şeyi arzuladığın anda canını da acıtacak. İşte o noktada her şey altüst olur, kaçmaya imkân yoktur, çırpındıkça batağa daha da saplanırsın, isyan ettikçe daha da çok yaralanırsın. Kurtulamazsın. Ben var gücümle istemeye başladığımda çok geç olmuştu. Canımı o kadar acıttım ki, tahmin bile edemezsin.
Bugün hâlâ, Carewall topraklarında bu yolculuk var dillerde. Herkes istediği gibi anlatıyor onu. Görmedikleri halde. Ama önemli değil. Anlatmaktan vazgeçmeyecekler asla. ÇÜNKÜ BİZİ BEKLEYEN HER DENİZ İÇİN BİR NEHİR OLMASININ NE KADAR GÜZEL OLDUĞUNU KİMSE UNUTMASIN İSTİYORLAR. Elimizden tutmayı, o nehri bulmayı -düşlemeyi, yaratmayı- ve bizi bir sözcüğün -elveda- hafifliğiyle akıntıya bırakmayı bilecek birinin -bir babanın, bir sevgilinin, birisinin- olmasının ne kadar güzel olduğunu. Harika bir şey olur bu gerçekten. Yaşam hoş olur, her yaşam. Hiçbir şey can acıtmaz, akıntıyla gelirler yanımıza, önce hafifçe değip, sonra yoklayabiliriz onları, sonra da bize dokunmalarına izin veririz. Bizi yaralamalarına da izin verebiliriz. Ölebiliriz. Önemli değil. Ama her şey, en sonunda, insani olur. Birisinin -bir babanın, bir sevgilinin, birisinin- hayali yeter. O kişi bu sessizliğin ortasında, konuşmak istemeyen bu topraklarda, bir yol bulmayı becerir. İyi ve güzel bir yol. Buradan denize uzanan bir yol.
Hiçbir şey yapmadan oturmak başkadır, hiçbir şey yapmak mümkün olmadığında oturmak başka.
Ama olmadı işte, çoğu kez beklenen olmaz. Ekilir, biçilir ama iki şey arasında çoğunlukla bir bağlantı yoktur. Olduğunu öğretirler sana ama... bilmem, ben hiç görmedim. Zaman olur ekersin, zaman olur biçersin, o kadar... İşte bunun için bilgelik gereksiz bir kural, hüzün doğru olmayan bir duygudur, her zaman. O gün özenle ektik, hayal, çılgınlık ve yetenek ektik. Ne biçtik, belirsiz bir meyve: bizi her zaman güzel ve gizemli kılacak bir anının güzel ışığını ve bir duygulanmanın ayrıcalığını.
Smith&Wesson
Deniz yavaşça dans ediyor.
Ne bir dua ne bir çığlık, hiçbir şey duyulmuyor.
Deniz yavaşça dans ediyor.
Beni ölürken mi seyredecek?