Öncelikle kitabın yaklaşık ilk 80 sayfasında okuduğum karakteri başka biri sanmıştım.Öyle ki ilk kitapta önemli bir yan karakter olan Gabriel'in hayatı her ne kadar ilginç olsa da 20-30 sayfada anlatılabilecekken yazar neden bir kitap haline getirmeyi tercih etmiş anlayamamıştım.Sonrası harika bir şok oldu benim için.Karşımda bulsam 'muhteşemsin bacım!' diyerek saygı ve sevgiyle Carrie Ryan'ı kucaklamak isterdim, bu kadar söyleyeyim!Ben içimden sevgi ve saygı taşarak okumaya devam ederken Gaby'nin babasının kim olduğunu öğrendim ve on-on beş yılı kapsayacak mantığıma bir türlü oturmayan boşluk yüzünden tüm aşkım küllendi.Şimdi 'övdün mü, dövdün mü' diyebilirsiniz seri için.Ama zaten amacım övmek ya da dövmek değil.Ayrıca siz bana bakmayın, ben mükemmelin peşinde, duygularını yoğun yaşayan huysuz biriyim. Şu ki kesinlikle okunmayı hak ediyor.Bir kere yazarın dili akıcı, konu etkileyici, duygular vıcık vıcık bir hale getirilmeden çok gerçek aktarılmış.Üçüncü kitapta sağlam bir açıklamayla beni utandırma ihtimali de var.Daha ne olsun?
Bol kitaplı günler dileğiyle...
