Sait Faik, bir konuyu değil yaşamın bir parçasını işliyordu. Bir tez savunmuyor bir yaşantıyı yansıtıyordu.
İnsan sevgisi dolu doğa sevgisi dolu bir yüreği vardı, neye baksa bu sevgiyle ısınıyor ışıklanıyordu.
Biz ancak o el attıktan sonradır ki en önemsiz görünen insanların ve şeylerin zevkine eriştik.